Een week geleden sprak ik een Katendrechter die klaagde over zijn wijk. Er was alweer ingebroken. Ergens anders was een man in elkaar geslagen. Een aantal ruiten ingegooid en meer van die dingen. Waarom blijf je dan? Vroeg ik. "ja..." Zei hij. En hij haalde zijn schouders op. "Ja..." Ooit had hij een jaar in Zeeland gewoond en hij wist niet hoe snel hij er weer weg wilde.
Als ik door Rotterdam loop voel ik me een beetje bedolven. Bedolven door de gebouwen, de grote hoeveelheid mensen en door het beton. Je wordt er echt zo klein. De openbare ruimte lijkt volledig door anderen ingevuld.