Misschien een heel gewoon moment, zeker voor diegene die net als ik regelmatig op een perron staat. Ik heb al jaren een fascinatie voor perrons, voor al die mensen die langs me heen schieten met grote of kleine lijven, met ronde of lange gezichten, Al die verschillende types, modieus, mooi, verlopen, uitstraling, triest of lelijk. Je hebt maar een kort moment om je een oordeel over iemand te vormen.. en weer weg zijn ze. Het volgende mens schiet voorbij met weer een nieuw interessant hoofd of lijf. Omdat er op het perron veel gegeten wordt heb ik eindelijk een reden om mijn camera ook echt te gebruiken. Deze man had me wel in de gaten. Het maakte hem niet uit, dat ik fotografeerde. Nu heb ik iets met die foto, het zet me steeds weer aan het denken. Allereerst de kleurencombinaties en het licht; wit licht, geel licht, blauwe schaduwen en dan die rode jas. Mooi. En dan die man, er niet helemaal bij, in gedachten, met een zakje van de Albert Heijn links, saucijzenbroodje rechts, wachtend op de trein. Een buiktas en een rugzak. Die man heeft iets eenzaams, een beetje onverzorgd, een trieste blik in zijn ogen.
hap
Pas dacht ik nog; net als al die mensen die steeds maar weer onderweg zijn, op naar het volgende, op naar die plek waar je denkt dat je hoort. Naar de pan boerenkool met worst, jus en spekjes. Vergeet het saucijzenbroodje, maak tijd. Meer tijd betekent beter, lekkerder, rustiger eten.
Ik ken zoveel liedjes die gaan over naar huis gaan.. daar moet ik bij hem even aan denken.
