Soms stel ik me mezelf voor als een ingedeukt individu. Een individu dat oorspronkelijk, zonder deuken, rond liep en leefde in het Nederlandse landschap. Ik genoot van deze platte wereld om mij heen en voelde een staat van rust. Onze woonwijk, waar ik opgegroeid ben, was overzichtelijk en kalm en grensde aan buitengebied. Nog geen honderd stappen verder begon de uitgestrektheid van Nederland. Niet alleen mijn omgeving was overzichtelijk, ook mijn weekindeling was helder; elke woensdagmiddag tussen half 4 en half 6 keek ik televisie en in het weekend bezochten we familie.
En toen kwamen er deuken. Het aanvankelijke overzicht is in de loop van de jaren verstoord door nieuwe ontwikkelingen in onze leefstijl en omgeving. Ik bedoel bijvoorbeeld bedrijventerreinen die de platte wereld verstoren. Of schreeuwende reclames tussen televisieprogramma's, Beeldschermen die overal aan lijken te staan of uithangborden in de straat. Ik heb ze niet gekozen. Net als zoveel andere dingen is het er gewoon. Ze horen bij de tijd. Ik kan ze niet ontwijken. Woonplaats, baan, mensen om je heen, alles kun je veranderen en ontvluchten, maar niet de tijd waarin je woont.
Visueel voel ik mij onveilig en steeds onder vuur. Alles trekt aan me, alles schreeuwt, overal moet ik iets mee. Ik word onrustig van de drukte en somber van het diepere contact dat ik niet meer maak met vlakke stukken land, mijzelf en betrokken anderen. Dat lukt steeds minder goed en ook dat deukt.
Ik heb een auto, werk, kinderen en computers. Ik heb vrienden. Héél veel vrienden. Ik heb contact want ik heb een telefoon. Nu wil ik vluchten, voor mensen, sociaal verkeer, verplichtingen, werk, administratie, bedrijventerreinen en reclames.
Ik zoek een plek in Nederland waar ik me kan verstoppen voor al die dingen die ik niet meer wil zien. Ik zoek Nederland zonder prikkels, of in ieder geval Nederland met zo weinig mogelijk prikkels.
