Ik kreeg een opdracht om mijzelf te fotograferen als icoon of idool. "Gaaf" dacht ik "Kan ik mezelf eindelijk eens in een galajurk wurmen en gewaagde poses aannemen." Na twee dagen stoeien op mijn zolderkamer, met glitterjurken, valse wimpers en een hoop make-up heb ik het opgegeven. Als actrice of topmodel, daar kwam ik achter, sla ik als een tang op een varken. Ik zal je de foto's besparen, geloof me, het was niks. Na een tijdje bedacht ik me, dat ik sowieso meer heb met noeste mensen. Dat zijn de helden! Met dit idee in mijn hoofd ben ik nog maar eens gaan fotograferen. Dit keer ging het beter.
Deze foto noem ik meestal mijn 'boerenvrouw'. De foto is analoog genomen, onderbelicht en grijzig afgedrukt. Krassen en stofjes heb ik laten zitten. De inspiratiebron voor mijn gezichtsuitdrukking is een portret van mijn overgrootmoeder. Ze schijnt een hele aardige vrouw te zijn geweest, maar als je haar foto ziet denk je daar heel anders over.
Kijk, in het dagelijkse leven zie ik er natuurlijk heel erg anders uit. Ook ik draag legergroene broeken van de H&M met v-hals shirtjes die kort genoeg zijn om regelmatig een stukje buik te laten zien . En ja, ook ik heb een pony laten knippen. Ik doe, min of meer, een beetje op mijn eigen manier, mee met de mode. Maar die mode geeft een mens niet echt de kans om zichzelf te profileren, toch? Natuurlijk kun je in een portret van iemand nuance verschillen aangeven. De een is iets stoerder, de ander een beetje retro, weer een ander kun je typeren als meer een klassiek type, en dan?
Nou dat is het dan.
Met dit zelfportret ben ik erg blij. Ik zet mij met de voeten letterlijk in de aarde en geef me zo een plek in de (familie)geschiedenis. Ik word een type dat los staat van de huidige tijd. Na de boerenvrouw had ik erg veel zin om nog meer van die hollandse, enigszins herkenbare, typetjes te fotograferen.
De volgende uitdaging was om dit ook met anderen te doen.
Mijn modellen waren Aaike, Sander, Lieske en Marion.
