Ergens heeft iemand zo'n ideaalbeeld bedacht van de vrouw; slank, zorgzaam, altijd vol verantwoordelijkheidsgevoel en heb ik gadacht dat ik daar ook iets mee moest. Ik begin, een beetje pissig harder in de vage substantie te roeren. Daarom eet ik dadelijk die troep in plaats van een goede biefstuk. Wel potdomme! Iets, een soort aangeleerd wijzend vingertje, zorgt ervoor dat ik mijzelf leuke dingen ontzeg.
Al eerder heb ik het over het gesjees gehad wat ik zie in gezinnen. Ergens is er nog zo'n zelfde ideaalbeeld; de vrouw die part-time werkt. Full time werken mag niet, totaal niet werken mag ook niet. Aan welke beelden moet ik eigenlijk allemaal voldoen?
De meeste vrouwen die ik ken voldoen wel aan het 'praktische beeld'; ze werken part-time... maar zijn geen barbies. In hun vrije tijd, 's avonds voor de televisie of achter de computer, zoekend op marktplaats, snacken zij de beloning van die dag uit een heerlijke zak chocoladesnoepjes of cashewnoten. Een enkeling bakt appelflapjes voor zichzelf. Gisteren liep ik bij een vriendin van me binnen. "Weet je.."zegt ze "Als jij me zou fotograferen op de momenten dat ik snack, dan zou ik dat pas echt heel erg vinden. Ik wil niet dat iemand dat weet."
Ik had haar niets gevraagd, maar schijnbaar had ze over het onderwerp nagedacht. "Dat snacken wil ik zelf nog niet eens echt onder ogen zien." Zegt ze er achteraan.
Ik vind, het feit dat je dat niet mag laten zien een totale ontkenning van wie of wat je bent, of het nu goed is of slecht..
