Vòòrdat ik "de scheur" werkelijk fotografeerde (Ik blijf hem leuk vinden, elke keer weer) had ik een serieuzere foto voor de wedstrijd bedacht. Een foto van mijn oma (de moeder van mijn vader), mijn eigen moeder, ik met mijn twee dochters op de begraafplaats, naast de grafsteen van mijn vader. Een beetje morbide, ik geeft het toe. Het ongeluk lijkt me duidelijk, maar ook de overige mannen zijn verdwenen. Mijn oma en moeder zijn weduwe, ik sinds een tijdje alleenstaand, mijn dochters zijn nog niet aan een man toe. Toen ik mijn oma vroeg of ze deze foto met ons wilde maken vertelde ik haar dat ik "graag wilde laten zien dat wij, ondanks verlies en het feit dat we er alleen voor staan, erg sterk blijven, en.." vertelde ik haar "dat ik ook wilde laten zien dat het leven ondanks alles..gewoon.. doorgaat". Het moest een foto worden met verdriet en kracht. Ik ben niet vies van een beetje drama. Oma wilde heel graag meewerken.
Twee weken gelden heeft ze een afdruk van deze foto van mijn moeder gekregen. Ik weet zeker dat zij voor het eerst een foto van zichzelf heeft gezien waarin verlies wordt gefotografeerd in plaats van het dagelijks leven of verjaardagsfeesten...en zo is het voor mij eigenlijk ook. Dit keer geen taart of blauw zwembadwater, maar wel familie. Het is een vreemde combinatie.
Ik realiseer me dat de foto voor familieleden misschien schokkend of confronterend is. Ook heb ik gemerkt dat hij niet-familieleden intrigeert. Misschien door de data en de mensen, waardoor je onwillekeurig naar verbanden gaat zoeken. Voor mij is de foto niet schokkend. Het bevestigd simpel een stukje, een onderdeel van mijn realiteit en blaast het daarna op; een foto vergroot uit.
Ik heb de foto niet ingestuurd voor de wedstijd omdat ik vond dat het beeld teveel nadruk legt op "het ongeluk" en te weinig op het "schitterende". Maar ik ben wel blij dat hij gemaakt is, juist omdat het iets bevestigd.
