Aan het einde van elke periode, vraag maar aan Bart, Bas, Karin of Sander, heb ik steeds twee opties. Ik bedoel dat ik de opdracht altijd.. echt altijd.. op twee manieren kan afronden. En ze zijn altijd allebei even goed, anders natuurlijk, maar ááááltijd even goed (of even middelmatig of even slecht). Echt ááááltijd.
Vorig jaar heb ik, na de minor, met mezelf afgesproken dat ik niet meer doe aan 'kiezen'. Aan het einde van de minor heb ik ook echt alles uit de 'aan tafel' periode laten zien. "Zoek het allemaal maar uit.. ik hang gewoon alles op.." Heerlijk! Niet kiezen, gewoon maken en alles even oke vinden. Een verlossing vond ik dat.
Datzelfde statement wilde ik bij fotografie ook kunnen maken...En nu sta ik weer op zo'n tweesprong; ga ik alleen de uitgesneden gezichten gebruiken (en kijk eens even naar 'ik als fotograaf' en vergelijk de foto van de alzheimer patient voor de grap eens even met een van de duivenmelkers.. Ik bedoel natuurlijk alleen qua uitsnede!) of gebruik ik juist het verhaal, de leefwereld, dat gedoe rondom die duiven?
En nou moet je dit portret eens kijken. Deze duivenmelker is wat hij is, niet meer en niet minder. Gek op zijn vogeltjes ookal snappen zijn zoons daar helemaal niets van. Die zitten liever achter hun nintendo. Het kost me veel moeite om hem zover te krijgen dat hij een duif en een nestje mee naar binnen neemt. Ik wil die man in zijn huis fotograferen, aan zijn keukentafel, met zijn duif. Hij vindt het allemaal maar niks. " Da ga nie" zegt hij tot 3 keer toe. " Maar kunnen we het dan niet alleen even proberen?" Vraag ik hem, ook twee keer. Uiteindelijk haalt hij zijn schouders op en gaat een duif vangen. Waarschijnlijk zijn mooiste of zijn beste. Want hij kiest er echt niet zomaar een. Die oranje muren zijn in het begin nog even een probleem omdat het hele gezicht van de duivenmelker meekleurt. Oranje met blauw.. Ik moest even aan de kleurencirkel denken. Uiteindelijk heeft hij heel geduldig zitten wachten tot ik mijn licht oke vond, en ik ben echt nog geen snelle. Dus het nestje werd koud, dat is niet goed voor de eitjes, en zijn duif onrustig. En dan toch komt er zo'n portret uit. Dan smul ik van de kleuren en van de korrel. Tien keer mooier dan een foto van een digitale camera. Maar ik kan hem niet gebruiken. Niet voor de uitgesneden gezichten en niet voor de 'duivenmelkersgedoe' foto's. Hij valt overal buiten en staat op zichzelf. Dus dan baal ik.
