.... Met mijn camera scan ik de wereld en de mensen af en analyseer wat ik voor me zie. Mijn fotografie kenmerkt zich door een sterke nadruk op relaties tussen mensen onderling, de unieke identiteit van ieder mens in beeld, én een eigen kleurgebruik. In bijna al mijn projecten gebruik ik fotografie naast tekst.'Gezocht man met fruitboom' is hier een goed voorbeeld van evenals de foto's en teksten die gemaakt zijn voor mijn eigen datingsite www.ruglinks.nl,.
Voor Avans AKV|St.Joost, voor de Twern (organisatie voor maatschappelijke diensten) en voor scholen in de omgeving Tilburg verzorg ik fotografielessen op maat. In opdracht-situaties probeer ik volledig aan te sluiten bij de wens van de opdrachtgever. Ik fotografeer portretten, ruimtes en landschap. Ik richt me voornamelijk op portret.
Fotografie heeft een context nodig, een plek waar het thuis hoort zodat het beeld tot zijn recht komt. Ik verdiep me daarom in fotoboeken en digitale media. Aansluitend werk ik als eindverantwoordelijke aan het digitale magazine TEMP van Kunstpodium T, Tilburg.
Mijn werk omvat meer dan fotografie. In 2008 heb ik besloten al mijn werkzaamheden te omschrijven als 'Mariska van Zutven fotografieprojecten'.
dinsdag 5 juni 2012
'Mariska van Zutven fotografieprojecten'.
.... Met mijn camera scan ik de wereld en de mensen af en analyseer wat ik voor me zie. Mijn fotografie kenmerkt zich door een sterke nadruk op relaties tussen mensen onderling, de unieke identiteit van ieder mens in beeld, én een eigen kleurgebruik. In bijna al mijn projecten gebruik ik fotografie naast tekst.'Gezocht man met fruitboom' is hier een goed voorbeeld van evenals de foto's en teksten die gemaakt zijn voor mijn eigen datingsite www.ruglinks.nl,.
Voor Avans AKV|St.Joost, voor de Twern (organisatie voor maatschappelijke diensten) en voor scholen in de omgeving Tilburg verzorg ik fotografielessen op maat. In opdracht-situaties probeer ik volledig aan te sluiten bij de wens van de opdrachtgever. Ik fotografeer portretten, ruimtes en landschap. Ik richt me voornamelijk op portret.
Fotografie heeft een context nodig, een plek waar het thuis hoort zodat het beeld tot zijn recht komt. Ik verdiep me daarom in fotoboeken en digitale media. Aansluitend werk ik als eindverantwoordelijke aan het digitale magazine TEMP van Kunstpodium T, Tilburg.
Mijn werk omvat meer dan fotografie. In 2008 heb ik besloten al mijn werkzaamheden te omschrijven als 'Mariska van Zutven fotografieprojecten'.
donderdag 26 april 2012
Heeft deze man of vrouw potentie voor mij of niet?
Van ons wordt verwacht dat wij in korte teksten of beelden onszelf, onze positie en onze intenties communiceren. Zodat er in ieder geval een inschatting kan worden gemaakt. Heeft deze man of vrouw potentie voor mij of niet?
De datingsite www.ruglinks.nl is in 2009 gestart als kunstproject. De intentie was niet primair de kandidaten te matchen, maar vooral te onderzoeken, in tekst, wat weergeven kan worden van een persoonlijkheid. Ik zocht naar een schrijfstijl om mensen van vlees en bloed te communiceren via internet. Internet: waar elke page-view gemiddeld tussen de 3 en 6 seconde duurt, tenzij de aandacht vastgehouden wordt. Ik heb verschillende schrijfwijzen uitgeprobeerd, van heel concreet en uitgebreid tot de laatste staccato-vorm. Geen enkele tekst, hoe oprecht ook, doet volledig recht aan een persoonlijkheid, omdat een tekst alleen maar een fractie van de persoonlijkheid communiceert. Ook ben ik tot de conclusie gekomen dat concrete persoons-informatie, op een andere manier, wel degelijk iets zegt over betrouwbaarheid, motivatie en intentie van een persoon. Dus, informatie zegt altijd iets, het zegt alleen nooit alles. Ik ben na 2 jaar speurwerk de balans op aan het maken en wil betrokken blijven bij mensen die op zoek zijn naar een partner en mijn kennis van profilering, gericht op de realiteit, constructief toepassen.
vrijdag 13 april 2012
schaamte
Twee jaar geleden werd ik 40. In de weken voor mijn verjaardag werd ik gepolst door familie en vrienden over welk cadeau ik graag zou wensen. Ik ben niet rijk en niet veeleisend. Ik keek mijn huis rond vol tweedehands spullen en oude boeken, alles was er en alles deed het. Ik keek naar mijn kinderen en naar de mensen om me heen. Ik voelde me een hele grote geluksvogel. Graag zou ik in mijn leven minder tijdgebrek hebben en soms verlang ik naar een lieve man: maar zoiets kun je niet als verjaardagscadeau vragen. Eigenlijk wil ik verder niets. Ik begon een mail te schrijven met daarop de uitnodiging voor mijn 40e verjaardagsfeestje: In de mail vroeg ik of mijn vrienden een dagje mee wilde gaan varen in de Biesbosch. Met vier bootjes. Ik vroeg tien volwassenen en dertien kinderen mee, de mensen waar ik in mijn leven het meeste mee deel. In de uitnodiging schreef ik dat ik écht geen cadeau wilde, dat hun aanwezigheid die dag al genoeg cadeau voor mij zou zijn. Maar, mocht iemand wél een cadeau willen geven, omdat hij of zij het moeilijk vindt om met lege handen te komen, geef me dan.. typte ik verder.. dé foto waar jij je, van alle foto's die ooit van jou gemaakt zijn, het meeste voor schaamt.
Het stond er voordat ik het wist. Nog geen half jaar daarvoor had ik een foto van mezelf gemaakt waar ik me rot voor schaamde. Ik had hem niet gewist. Ik voelde een behoefte om hem ergens aan iemand te laten zien. Maar aan wie? En wanneer? En zouden ze me gek vinden? Ik wilde samen met iemand lachen, maar niet uitgelachen worden. Zó genant die foto, maar ook zo spannend.
Op mijn verjaardag kreeg ik 5 foto's van mijn lieve vrienden. Van ieder hun meest schaamtevolle foto. Als dank krijgen zij die ene foto van mij.
Het stond er voordat ik het wist. Nog geen half jaar daarvoor had ik een foto van mezelf gemaakt waar ik me rot voor schaamde. Ik had hem niet gewist. Ik voelde een behoefte om hem ergens aan iemand te laten zien. Maar aan wie? En wanneer? En zouden ze me gek vinden? Ik wilde samen met iemand lachen, maar niet uitgelachen worden. Zó genant die foto, maar ook zo spannend.
Op mijn verjaardag kreeg ik 5 foto's van mijn lieve vrienden. Van ieder hun meest schaamtevolle foto. Als dank krijgen zij die ene foto van mij.
woensdag 7 maart 2012
woensdag 12 oktober 2011
making photobooks; door Andrés Marroquin Winkelmann
In general, finding the suitable presentation of a body of work takes a long time. I always try several variations, with different papers, frames, sizes, to finally decide how to arrange photographs on the wall. With time, I’ve learned how to deal with this as a whole, so that the main idea of the project is reflected in its presentation, be it as book or in a show. I still remember how weeks after my graduate show I was re-designing the book. There was something that simply was not right, yet.
The conjuncture took place about a year ago. My ideas about books were changing, and I realized I had many books which I would only come back to once or maybe twice after buying them. There were only a few books that really drew me in deeply, and they were still exciting every time I looked at them. Even though there are many books with very strong contents, I had the feeling that often the book format wasn’t being used right. The photobook market has grown so rapidly over the past few years that it seems that often, just having a book out seems to be what matters for photographers. The production of a book is nowadays so straightforward that many photographers replace their portfolio with a book. However, I think that the purpose of producing a book should not be convenience. There are actually only very few publishers who really try to work hand in hand with the photographers to produce books that fit the work.
I met Jörg (Colberg) for the first time about five years ago at ICP in New York City. Our ideas about photobook making are very similar; and after checking whether we really were in the same boat, we decided to found Meier und Müller. Jörg pushed me to redesign the book to reveal the ideas behind the series. Without telling me what to do, he helped me understand the connection between form and contents - all of the sudden, everything was crystal clear. The earliest designs I tried were very gimmicky. I did not want the book (or the series) being carried by the design, I did not want the design to be just a trick to make the work interesting. After some tests, and after having looked at older dummies I decided to experiment with the parameters of the book format, pushing the boundaries. I started to center on ideas concerning self-determination, the decisions we made, still make, and those we did not dare to make. Investigating identity is the main idea behind the project.
The way Conditions in the end was conceived as a book allows the viewer to question and study her or his own identity in a very natural way. The book itself help the viewer to deal with perceptions, with how we look at people and how we would like to look at them. The book has been out for two months now, and the editions are almost sold out. The press has been very positive, and we are very happy about that. Currently, Jörg and myself are working on upcoming projects, and we couldn’t be more motivated to push this venture into the next level. Making photobooks is a lot of work, it’s hard, but when everything finally comes together, it’s just a thrill that’s very hard to describe.
The conjuncture took place about a year ago. My ideas about books were changing, and I realized I had many books which I would only come back to once or maybe twice after buying them. There were only a few books that really drew me in deeply, and they were still exciting every time I looked at them. Even though there are many books with very strong contents, I had the feeling that often the book format wasn’t being used right. The photobook market has grown so rapidly over the past few years that it seems that often, just having a book out seems to be what matters for photographers. The production of a book is nowadays so straightforward that many photographers replace their portfolio with a book. However, I think that the purpose of producing a book should not be convenience. There are actually only very few publishers who really try to work hand in hand with the photographers to produce books that fit the work.
I met Jörg (Colberg) for the first time about five years ago at ICP in New York City. Our ideas about photobook making are very similar; and after checking whether we really were in the same boat, we decided to found Meier und Müller. Jörg pushed me to redesign the book to reveal the ideas behind the series. Without telling me what to do, he helped me understand the connection between form and contents - all of the sudden, everything was crystal clear. The earliest designs I tried were very gimmicky. I did not want the book (or the series) being carried by the design, I did not want the design to be just a trick to make the work interesting. After some tests, and after having looked at older dummies I decided to experiment with the parameters of the book format, pushing the boundaries. I started to center on ideas concerning self-determination, the decisions we made, still make, and those we did not dare to make. Investigating identity is the main idea behind the project.
The way Conditions in the end was conceived as a book allows the viewer to question and study her or his own identity in a very natural way. The book itself help the viewer to deal with perceptions, with how we look at people and how we would like to look at them. The book has been out for two months now, and the editions are almost sold out. The press has been very positive, and we are very happy about that. Currently, Jörg and myself are working on upcoming projects, and we couldn’t be more motivated to push this venture into the next level. Making photobooks is a lot of work, it’s hard, but when everything finally comes together, it’s just a thrill that’s very hard to describe.
dinsdag 11 oktober 2011
Fragmenten uit bijschriften gelezen op het Noorderlicht Fotofestival
Bouwen - en daarmee verstedelijking - is de manier waarop de mens erin is geslaagd om een inherent vijandige natuur onder controle te brengen en er een eigen plek te veroveren. Een flat of een huis is niet alleen een gebruiksobject, maar ook een totem, een vlag in de grond, een indicator van territorium. (...)(Franky Verdickt)
Op een klein territorium als dat van BAHREIN heeft koortsachtige bouw een groot effect op de omgeving. De natuurlijke ruimte, zowel horizontaal als verticaal wordt drastisch ingekrompen. Herinneringen aan een geschiedenis vol individuen en gemeenschappen van verschillende etnische en culturele achtergronden zijn door de oprukkende moderniteit uitgewist. De nieuwe geschiedenis is - ondanks utopische beloften - niet voor en door het volk gemaakt, maar toegesneden op de behoeften van autoriteiten die weinig voeling hebben met de wensen van het volk. Ondertussen moet iedereen zich psychologisch aanpassen aan de dagelijkse visuele schok van de nieuwe geografie.
(Anas Al-Shaikh)
CHINESE SENTIMENT is zijn poging om weer in contact te treden met het authentieke China. Shen Wei benadert het land op een intieme, persoonlijke manier, door voorbij de politieke en economische aspecten te kijken. Hij maakt de serie tot een persoonlijke reis door de private en publieke ruimte van dit gigantische land.
The risk of an early spring:
This year, like every year, spring has sprung. But not when it was supposed to.
As the temperatures of the Earth and the oceans are rising, ecosystems go nuts.
(....)A decoupled world of dinner tables where families are not having dinner, beds where someone will not sleep, unwatched TV screens, passengerseats with no passengers, people without faces, welcoming airports, with no one to welcome you, plastic animals dying and flowers that don't need water, pictures shot in the '70s carying the date of the 8th of August 2003, advertising messages with no receivers.
wrong timings, missed encounters, unclear destinations; thats the early spring of the human species.
(tekst: Lorenzo de Rita, fotografie: Bertrand Fleuret)
De jongeren zijn zo een ziel die zich niet kan identificeren met het lichaam waar het in huist. Hoe navigeren zij door de wereld die de hunne is, maar toch niet?
(Dana Popa)
Ooit was dwe Bronx in New York Amerika's beruchtste Amerikaanse achterstandswijk - een decor van vervallen huurpanden, vervuilde straten, gangleden en rondhangende hiphoppers. det deco is beetje bij beetje aan het verdwijnen. Bewonders hebben letterlijk het zaad van de vooruitgang geplant. meer dan honderd volkstuinen gedijen nu op ongedachte locaties. Zo maakt de south Bronx deel uit van de voorhoede van de Urban Farming-beweging, die grote betekenis kan hebben voor het milieu en voor het sociale klimaat in stedelijk gebied.
(Nina Berman)
Een goede straatfotograaf moet over vele talenten beschikken: oog voor detail, licht en compositie, feiloze timing, een humanitaire kijk op de wereld, en een niet aflatende drang om onafgebroken foto's te willen nemen om maar geen moment te hoeven missen
maandag 13 juni 2011
dinsdag 2 november 2010
en weg..
Mijn dagdromen handelen over avonturen in boomgaarden en bossen, of over de strijd voor een mooiere wereld. Al dromend heb ik al heel wat jonge zeehondjes gered en voer ik regelmatig een 'volwassen' politiek gesprek tegen het niets. In mijn dromen ben ik Robin Hood, of een primitief levende zelfstandige vrouw, of een charismatisch wereldverbeteraar. Realiteit bestaat niet, of is hetzelfde.
Lang geleden al, droomde ik overal waar ik was; In het verkeer, op het schoolplein, in de klas, op mijn kamer. Ik zakte weg in mijn eigen hoofd en bevond me dagelijks in een grote droom. Alles kon en mocht gebeuren. Het dagdromen startte na het horen of lezen van één woord wat me ergens aan deed denken. Ik herkende iets en binnen één seconde bevond ik mij in een acute dagdroom, nog levendiger dan een Amerikaanse film.
In mijn dromen voel ik mij gelukkig. Ik overleefde alles; elke tegenslag, elke uitdaging en elk gesprek altijd even glansrijk. Ik ben een held.
Ergens onderweg heeft iemand me gezegd dat je, als je iets steeds vergeet, je het ook niet belangrijk vindt. Want als je het wel belangrijk vindt, dan zou je er een prioriteit van maken en het niet vergeten. Mijn gymspullen, mijn sleutels en mijn fiets zijn dus niet belangrijk, net als vrienden niet, die ik wel eens vergeet terug te bellen.
Niet meer dromen dus want dan vergeet ik belangrijke dingen, zeggen ze.
Lang geleden al, droomde ik overal waar ik was; In het verkeer, op het schoolplein, in de klas, op mijn kamer. Ik zakte weg in mijn eigen hoofd en bevond me dagelijks in een grote droom. Alles kon en mocht gebeuren. Het dagdromen startte na het horen of lezen van één woord wat me ergens aan deed denken. Ik herkende iets en binnen één seconde bevond ik mij in een acute dagdroom, nog levendiger dan een Amerikaanse film.
In mijn dromen voel ik mij gelukkig. Ik overleefde alles; elke tegenslag, elke uitdaging en elk gesprek altijd even glansrijk. Ik ben een held.
Ergens onderweg heeft iemand me gezegd dat je, als je iets steeds vergeet, je het ook niet belangrijk vindt. Want als je het wel belangrijk vindt, dan zou je er een prioriteit van maken en het niet vergeten. Mijn gymspullen, mijn sleutels en mijn fiets zijn dus niet belangrijk, net als vrienden niet, die ik wel eens vergeet terug te bellen.
Niet meer dromen dus want dan vergeet ik belangrijke dingen, zeggen ze.
Föhn fotografeert voor jarige 'TheatersTilburg'!
Vanwege haar 50 jarig bestaan in 2011, heeft de Theaters Tilburg Föhn uitgenodigd een fotografische visie te geven op haar aanwezigheid in het culturele leven van Tilburg.
Föhn exposeert met nieuw werk over de schouwburg en de aanwezigheid van de schouwburg in de Tilburgse gemeenschap. Föhn exposeert zijn foto's van Januari tot Maart 2011 in de Foyer van de Concertzaal van Theaters Tilburg. Toegang is gratis.
Föhn is een fotografencollectief bestaande uit 10 leden. In deze expositie doen 6 van de 10 leden mee. Föhn fotografeert overwegend vanuit een documentaire inslag en probeert een uitspraak te doen over de manier waarop de mens zich verhoudt tot zijn omgeving. Föhn onderzoekt daarnaast de taal van fotografie in het hier en nu, maar ook in verleden en toekomst.
Al eerder exposeerde Föhn zijn fotografie in Kunstpodium T, Foto Universalis: Een onderzoek naar de universele fotomomenten in onze familiealbums. Op deze pagina vind je korte uitleg per fotograaf over het project wat ieder uitvoert ter gelegheid van de 50e verjaardag van Theaters Tilburg
Föhn exposeert met nieuw werk over de schouwburg en de aanwezigheid van de schouwburg in de Tilburgse gemeenschap. Föhn exposeert zijn foto's van Januari tot Maart 2011 in de Foyer van de Concertzaal van Theaters Tilburg. Toegang is gratis.
Föhn is een fotografencollectief bestaande uit 10 leden. In deze expositie doen 6 van de 10 leden mee. Föhn fotografeert overwegend vanuit een documentaire inslag en probeert een uitspraak te doen over de manier waarop de mens zich verhoudt tot zijn omgeving. Föhn onderzoekt daarnaast de taal van fotografie in het hier en nu, maar ook in verleden en toekomst.
Al eerder exposeerde Föhn zijn fotografie in Kunstpodium T, Foto Universalis: Een onderzoek naar de universele fotomomenten in onze familiealbums. Op deze pagina vind je korte uitleg per fotograaf over het project wat ieder uitvoert ter gelegheid van de 50e verjaardag van Theaters Tilburg
Abonneren op:
Posts (Atom)
